Święta Katarzyna Dziewica i Męczennica

Zgromadzeniu naszemu patronuje św. Katarzyna Aleksandryjska, Dziewica i Męczennica -
młoda chrześcijanka z Egiptu, która wybrała Jezusa Chrystusa wbrew wszystkiemu, jako skarb i sens swego życia.

W dniu 25 listopada Kościół obchodzi jej wspomnienie. 

Była egipską arystokratką z Aleksandrii. Pochodziła z rodu królewskiego, była córką króla Cypru Kostosa i rzekomą krewną cesarza. Rodzice zadbali o jej bardzo staranne i wszechstronne wykształcenie w wielu dziedzinach nauki: w filozofii, retoryce, poezji, muzyce, fizyce, matematyce, astronomii i medycynie. Jej rozległej wiedzy, gruntownemu wykształceniu, a później również bardzo głębokiej wierze chrześcijańskiej, nikt nie mógł wówczas dorównać. Była bowiem bardzo inteligentna i obdarzana wybitnymi zdolnościami. Słynęła ze stałości charakteru i niepospolitej urody. O jej względy ubiegali sie daremnie najznakomitsi młodzieńcy, podobno nawet sam cesarz. Ona jednak była bardzo wyniosła i dumna. Pragnęła aby każdy z pretendentów do jej ręki był od niej bardziej urodziwy, bardziej szlachetny, elokwentny i bogaty. Żaden z zalotników nie sprostał wymaganiom. Nie znalazła więc odpowiedniego kandydata. W tej sytuacji matka zaprowadziła swoja córkę do pobożnego pustelnika, syryjskiego mnicha, słynącego z mądrości i bardzo trafnych pouczeń. Uważała bowiem, ze pokieruje on umiejętnie przyszłymi życiowymi wyborami i decyzjami córki. Niewiasty te dowiedziały sie od niego o Synu Człowieczym, który jest Bogiem panującym nad wszystkimi królami ziemskiego świata. Słuchając wywodów pobożnego pustelnika, zarówno matka jak i córka uwierzyły w Chrystusa. Przylgnęły do Niego sercem, odczuły ogarniające je szczęście i poprosiły o chrzest. Na chrzcie córka otrzymała imię Katarzyna, tzn. czysta, bez skazy.

W tym czasie jej ojczysta ziemia należała do Cesarstwa Rzymskiego, gdzie rządy sprawował prześladowca chrześcijan – cesarz Dioklecjan wraz ze swymi współrządcami – Maksencjuszem i Konstancjuszem I. Maksencjusz, władca wschodniej części imperium rzymskiego, wyróżniał się szczególną nienawiścią do chrześcijan. Przybył on osobiście do Aleksandrii by dopilnować wykonania edyktów prześladowczych.

Kiedy obchodzono w Aleksandrii święto bogów pogańskich, Zeusa i Afrodyty, którym wszyscy winni oddawać hołd i złożyć ofiary, Katarzyna sprzeciwiła się temu, wyznała otwarcie wiarę chrześcijańską i interweniowała na rzecz chrześcijan swego rodzinnego miasta. Tłumaczyła, ze Bóg jest tylko jeden. Jest Królem nad królami i Jemu należy się cześć. W tym właśnie czasie cesarz zapałał do niej miłością, która Katarzyna odrzuciła, gdyż wcześniej już jako chrześcijanka, złożyła ślub dozgonnej czystości, na znak całkowitego oddania sie Chrystusowi. Jej twierdzenie, że bogowie pogańscy są tylko ułudą skłoniło zirytowanego Maksencjusza do wezwania na swój dwór rzekomo pięćdziesięciu najwybitniejszych wówczas mędrców, filozofów

i mistrzów retoryki, by przekonali publicznie Katarzynę o fałszywości jej twierdzeń. Ich dysputa z młodą chrześcijanką nie przyniosła oczekiwanego przez cesarza rezultatu. Katarzyna bowiem zbiła wszystkie ich argumenty posługując sie cytatami z dzieł filozofów greckich i udowodniła im tak skutecznie, ze Jezus jest Bogiem oraz prawdziwość wyznawanej przez siebie wiary, iż wszyscy uczeni uwierzyli w Chrystusa. W rezultacie Maksencjusz ukarał ich śmiercią przez ścięcie na placu miejskim lub spalenie w piecach wapiennych.

Rozgniewany cesarz kazał uwięzić Katarzynę. Morzono ją głodem a następnie skazano na tortury i śmierć. Koło do łamania miało rozszarpać jej ciało, ale rozpadło sie w rękach kata. Została ścięta mieczem.

 

„Boże, Ty ukazujesz Swoją moc w ludzkiej słabości, od Ciebie św. Katarzyna otrzymała siłę do zniesienia męczeństwa, niech wszystkim, którzy się radują jej chwałą zawsze wyprasza łaskę do przezwyciężania pokus. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.”